» Boeken
» Andijkers in verzet
» Pagina 98-100
De kraak bij een landbouwer
In de oorlogsjaren waren er tuinders en landbouwers (onder de laatsten verstaan
we hen die een gemengd bedrijf hadden), die rechtstreeks produkten leverden
aan allerlei instellingen, b.v. ziekenhuizen.
In die instellingen was vaak voedselgebrek.
Soms werd door de tuinders en landbouwers misbruik van de situatie gemaakt en
liet men zich veel te hoge prijzen voor de vaak uiterst schaarse produkten betalen.
Men noemde deze lieden zwartehandelaars.
Hun gedrag werd soms hardhandig afgestraft.
Zo is er eens een klacht van het ziekenhuis in Enkhuizen bij de L.O. binnengekomen
over een landbouwer, die te hoge prijzen berekende.
Toen er weer eens een verzoek om voedsel in de provinciale vergadering
van de L.O. werd besproken, besloot men een deel van de veestapel van bedoelde
landbouwer te kraken. Het op zo'n manier bemachtigde vee werd dan ergens geslacht
en voor consumptie overgebracht naar diverse instellingen in de provincie.
Overigens kreeg deze kraak nog riskante aspecten, waardoor het duidelijk werd
dat de L.O. soms op gespannen voet leefde met de B.S.
Vanuit de provinciale vergadering van de L.O. was het verzoek uitgegaan naar
Flip Fluitman, leider van de Enkhuizer knokploeg, om deze kraak uit te voeren.
Fluitman had echter al zoveel opdrachten p z'n programma, dat hij geen tijd
voor deze kraak kon vinden.
Daarop werd besloten deze opdracht door te spelen naar de plaatselijke B.S.
in Andijk. Toen deze opdracht eenmaal was gegeven, behoefde de 'Plaatselijke
Commissie L.O.' zich voor de uitvoering ervan niet meer verantwoordelijk te
voelen. Dat was niet altijd gemakkelijk, omdat de L.O. veel vertrouwen had in
haar eigen knokploegen.
De ervaring in het verrichten van dit soort acties ontbrak vaak bij de B.S.
Ook dit werd een kraak, die niet zorgvuldig genoeg was voorbereid.
Een deel van het gekraakte vee werd via de openbare weg weggevoerd; een ander
deel werd in een schuit geladen. Men nam echter een vaarroute die direct langs
en deels tussen de bebouwing voerde.
Het zou veel minder risico's hebben opgeleverd een route door de polder te nemen,
waarna men vrijwel onmerkbaar de bebouwing had kunnen passeren.
Nu trok een schuit met vee, hoewel het donker was, de aandacht van een aantal
mensen.
Voor degenen die het vee vervoerden was deze belangstelling zeer bedreigend,
reden waarom men een salvo afvuurde met een zgn. stengun (vuurwapen), om de
nieuwsgierigen te verdrijven.
Dit had uiteraard wel het gewenste effect, maar weer andere burgers werden hierdoor
opgeschrikt.
Uiteindelijk werd de kraak wel tot een goed einde gebracht, maar de operatie
ging duidelijk gepaard met grote risico's.
Als er op dit uur, wat niet vaak gebeurde, toevallig Duitsers waren gepasseerd,
zij allerlei mensen hadden gezien, het schieten hadden
gehoord en de vuurwapens hadden aangetroffen, had dit gebeuren hoogstwaarschijnlijk
mensenlevens gekost.
De betreffende landbouwer heeft na de oorlog nog een klacht ingediend bij de
rechter; hij werd in het ongelijk gesteld.
Andere artikelen op deze website:
