» Diversen
» Emigratie
» T'rug nei Andoik » Pagina 1
T'rug nei Andoik (1/14)
Auteur: A. Kistemaker (± 1999).
D'r wazze al vier ure verstreken, eerdat ze met 't vliegtug opstegen ware
van 't vliegveld van Toronto. Wullem Soim geeuwde efkes, hij bad bloikelek zitte
doedele. 'T koptelefôontje met die sloimermeziek weervan ie ôfzakt
was vond ie t'rug tussen z'n biene op de grond. Gelukkeg was alles nag héél
bleven. Hij liet nag 'rs 'n geeuw, en keek voor 'm uit hoe of de stewerdes drankjes
anbood an die baldadige koinders drie stoele voor 'm uit. Ze was waarskoinlek
wel boi em langs weest dat ie zat te sleipen, enfin, den zou ze toch nag wel
ders langs kome.
Op 't beeldskerm boven 'm was een speulfulm an de gang over autoraceroi, maar
an Wullem was die drokte in ieder geval niet besteed. Toe dat ie rechs opzoi
van em keek, zag ie dat de Pestoor die neist em zat ok ôfzakt was, met
z'n aktetas op skôot. An de are kant kon ie uit 't raampie glouwe, ze vlouge
boven 'n strak wolleke dek met hier en deer ophopings as oisberge in een sneeuwlanskap.
In de verte kon ie nag een lichtpuntje met een witte streep onderskoide, dat
most een are „plane” weze. Hij keek voor 'm uit en zag dat de stewerdes
weer op d'r retoer was. Hij zou 'r toch moar efkes anskiete veur 'n sappie van
't ien of aar, den kon ie z'n prostôat-teblette inneme.
De stewerdes maakte 'n kloin proatje met 'm, hij kon zich goed beredde met de
Engelsche tôal, nou dat ie veertig joare van z'n leven in Canada weunt
had. Maar toch raakte 't garen al wat van de klos ôf. Soms kon ie niet
boi de meist simpele woorde en was z'n geheugen altemet net 'n zeef. D'r wier
'm een kôolzuurvroi drankje inskonken, de Pestoor die neist 'm zat liet
z'n oigen van een rôod wointje bediene. Ja, ja, docht Wullem boi z'n oigen,
as d'r wat te hoale was den werd de geestelekhoid wel wakker.
Wullem had 't niet zo op die zieleknoipers, z'n hele leven was veur hem 't gelouf
moar 'n swart kleidje over de realitoit van alle dag weest. Vroeger was 't 'm
zô opdrongen weest. Met 'n strak stoifseld boorje om z'n kéél
most ie de hele Hoidelbergse Catechismes opdreune veur de ouderling van de knaopevereneging.
Toe dat ie met z'n twei-entwuntigste 't ouwerlk buis verliet, had ie z'n gelouvige
achtergrond den ok voarwel zoid. Maar héél wat kere was de kwestie
toch weer opperdan kommen in z'n leven. Wel 't meest toedat z'n jongste moidje
Aafie an een Predikant trouwde.
De rois was nou ruim over de helft, en d'r wazze nou twei stewerdesse en een
stewerd met etenswagentjes in 't gangpad ir de weer. Wullem trok z'n eitenstafeltje
van z'n voorbuurmansstoelsrugleuning 1os, toe dat ie zag dat er voedselpekette
uitdeeld wiere. Ok z'n buurman maakte anstalte om de buit binnen te hoale. Nei,
een Pestoor zel je drekt niet dood boi de brôodtrommel vinde, docht Wullem,
efkeswat negetief boi em oigen. Weerboi of ie vergat dat ok hij al anstalte maakt
had om an te skuive.
Andere artikelen op deze website:
