» Diversen
» Emigratie
» T'rug nei Andoik » Pagina 2
Effenternoi kwam de steward, en zette de kantenklôarpekkette veur
Wullem en z'n buurman neer op de uitskuiftoafeltjes. Wullem trok 't alleminiumfolie
van z'n houfdgerecht en snoof geloik de weeïge geur van lesanje op. Hij
had die kleffe velle weiders eerder eten boi z'n skoondochter. Toe had ie 't
moar met frisse teugenzin opeten, met nou en den 'n hoimeleke groins op z'n tronie
omdat ie z'n skoondochter niet wou ôfvalle. Moar deuze keer skoof ie de prak
toch moar opzoi, en begon geloik an 't toetje, 'n miezereg bakkie kwark met vruchies.
Nei, Wullem vergreep z'n oigen den toch liever an 'n bord grauwe urwte met kôantjes
en een lekker moaltje ôafkookers, en met 'n combinasie gerecht van spruitjes,
winterjanne en een frikbal was ie ok niet te straffen. De ienvoud van de Hollandse
pot had 'm toch altoid 't meist ansproken. Nag twei uur vliege, de speulfulm
was ôfloupen en 't beeldskerm gaf nou 't vluchtskema weer an. Ze noaderde de
kust van Skotland, en as alles nei wens zou goan zouwe ze met krap twei uurtjes
z'n geboortegrond weer begroete.
De eerste helft van z'n leven had Wullem in Andoik weunt, de are helft in Canada,
weer 't eerst erg vreemd veur 'm weest was. Maar alleskenderhand wist ie z'n
oigen an te passe. Nou nei veertig joar zou ie z'n geboortegrond weer t'rugzien.
Dat ie nooit eerder weerom weest was, had meer met z'n, stoifkoppighoid den met
z'n financië te moaken had. Oigenlek had ie deuze rois met z'n vrouw Meroitje
wulle moake. Maar Meroitje was er gien meer. Ze had 'r zo'n merakel zin an had,
moar was driekwart jaar t'rug zomaar plosseling overleën. Ze had oigelek
nooit echt wat mekeerd, en nou was ze zomaar wegbleven.
Ze hadde alle planne wel honderd keer deursproken, en Meroitje was zo verlegen
bloid weest dat Wullem nou toch oindelek 'rs gôan wou. Ze had 'm aldeur al zoid
dat ze te lang wacht hadde. Alleboi hadde ze docht dat Wullem wel eerder nei
't hiernamaals vertrekke zou. Hij grapte vaak dat ie al pitteg nei de skop luchtte
met z'n prostôatprebleme en z'n vôatvernauwirgs. Maar met z'n medekemente en
die verrekte steunkouse was Wullem toch al weer tachtig worren.
Alle skuldgevoelens kwamme weer boven as ie an z'n Meroitje docht. 'T was net
of iederien in 't vliegtuig die of ie ankeek wist dat Wullem zich erges diep
voor skame most. Kon ie daadwerkelek van deuze rois geniete met deuze voorgeskiedenis?
Hij keek nag 'rs uit 't raam over 't uitgestrekte wollekedek en besefte wel hoe
of dat ie gevangene van z'n oigen verleden. was. Eerst had ie hillegaar niet
meer wullen, 't liefst had ie de hele rois ôfzoid. Moar z'n koindere hadde
heel wat op 'm inproat, en 'm anreiden toch zeker maar te gaan. 'T zou ok moeders
wens weest hewwe as ie zou goan, dat begreep Wullem wel.