» Diversen
» Emigratie
» T'rug nei Andoik » Pagina 4
T'rug nei Andoik (4/14)
D'r wazze nou ankondeging dat de landing inzet worre zou. Iederien most op
z'n ploas bloive en d'r mocht ok niet meer roukt worre. De geestelekhoid die
neist Wullem zat, vertelde dat ie 'n paar dage in Holland bloive zou veur 'n
congres of zò, en den zou ie deurroize nei 't Hoilige land voor 't eerst
van z'n leven. Nou Wullem wenste 'm veul hoil en zegen toe. De „plane”
zakte deur 't wollekedek, en dat Wullem nei beneden uit 't raam keek zag ie de
zon weerskitterre in de west-lanse glasbouw.
Héél goed kon ie nou in vogelvlucht onderskoide hoe fieterdefoindjes
of z'n geboortegrond nou oigenlek in mekaar stak. 'T leek wel 'n gnap ordent
velletje poszegels, zo as alles indêeld was. Groene woide, blokkies huize
en hier en deer 'n bloeiend tulpeveld. Dat was toch wel een leuke boikomstighoid
dat ie nou nei Holland ging in de toid dat alles in bloei sting. De landing werd
inzet en effenternei liep Wullem, neidat ie gnappies gedag zoid had teugen de
zielewinner, deur de lange gange van Skiphol. Boi de ankomst was 't drokte van
belang, op de rollerband kwam de bagage an, de iene koffer nei de aar. Twei moidjes
in spoikerbroeke vol gôate en rafels, en met van dat tuuftige heer dat in
alle kleure van de regenboug vurfd was, gonge 'r giebelend vandeur met rugzakke.
'N aar koppel stouwde zeuven koffers op 'n kar. De man 'n voiftiger in 'n zeipblauwe
uitjesbroek, en een vrouw in een rôod lakjassie, met twoi doserinks make-up
op en een heerdos as een suikerspin in een bocht van tachtig. Onmiskenbaar Amerikane
van de West-Coast op 'n trip nei „Europe”. Wullem keek nag 'rs in
z'n handbagage of ie niks van z'n medekamente in 't vliegtuig had leite legge.
Toe dat ie weer nei de rollerband keek zag ie z'n twei weekendtasse al ankomme.
Met z'n oigendomme liep ie effenternoi de hal in weer of 'n oomzegger 'm ofhale
zou. Net toe dat ie nei 't pasfotootje op de brief sting te koiken, hoe of 't
femieljelid dat ie nooit eerder ontmoet had 'r ok al weer uit zag hoorde ie iemand
z'n noam roepe. „Oom Wullem”, riep de knaap die 'm kloarbloikelek
al efkes in 't snotje had. Hallo m'n jôon, zoid Wullem, dat jij benne nou.
Gerrit van Aaltje? Gerrit, ok al weer voifendertig, was een zeun van Aaltje,
de jongste zuster van Meroitje. Of ie een goeie rois had had, wou Gerrit metien
wel wete? Welja m'n jôon, zoi Wullem, 'k zat te spragen as een kat in 't zontje
boi 't venster, 'k kon 't zittende redde. Over z'n consumpsie periekele zou ie
't moar niet hewwe, al begon ie waarachtig toch wel wat trek te kroigen.
Ienmoal in de auto die vezelf veul kloinder was den wat 'r allegaar in Canada
op de weg reed, raakte ze verder an de proat. Moeder Aaltje nam 't Wullem nag
steeds kwalek dat ie nooit eerder met Meroitje weerom kommen was. Maar ze zag
d'r toch ok wel nei uit dat ie langs kwam, en ze wou graag verneme hoe of Meroitje
't de leste toi deer had had. En hoe of Meroitje d'r koindere en kloinkoindere
't maakte.
Andere artikelen op deze website:
