» Diversen
» Emigratie
» T'rug nei Andoik » Pagina 14
T'rug nei Andoik (14/14)
Zo as an alles een end komt kwam 't end van deuze rois ok in 't zicht. Ze zatte
te wachtte in de grôte hal van 't vliegveld. Gerrit en Truuske brochten 'm samen
nei Skiphol, weernei ze samen nag een ofspraak hadde in 't akkedemies ziekenhuis
om hullie mogelekhede veur rejegeerbuisbevruhting te bespreke. Wullem had ien
tas meer mee t'rug as dat ie ankwam. Hij had een hele zoôd kedo's inkocht
veur z'n koinders en kloinkoinders. Moeder Aaltje had wel een dozoin sokke
beeën veur Jack z'n koinders. Gerrit had in de gouweghoid een ris foto's
leitte ontwikkele, en had ze de eivend te voren met de boimekaarspaarde folders
en opstreunde kranteknipsels tot een leuk plakboekkie verwerkt. Den had Wullem
wat te leitte zien weneer of ie weerom kwam in Canada. Nou hij zou ok allemachtige
veul te vertellen hewwe.
Truuske was een bietje stildereg, Wullem begreep 't wel, 't had met 't komende
ziekenhuisbezoek van doen. Gerrit beloofde plechtig dat ze binnen een paar jaar
ok 'rs nei Canada komme zouwe. Nou altoid welkom vezelf. 'T werd toid om ôfskoid
te nemen, Wullem most deur de pascontrole en deernei konne ze mekaar gien meer
zien. Truuske gaf Wullem drie dikke pakkerds op z'n wange, Gerrit skudde 'm harteluk
de hand. Wullem wist niet hoe of ie z'n dankbaarhoid most uitte, ze wazze ok
zô bar merakel gastvroi veur 'm weest.
Wullem most een traôntje wegpinke. Gerrit douwde 'm nag een brief in z'n
hande, die was van moeder Aaltje. Een half uur later zat ie in “de plane
back” nei 't land van z'n immigrasie. Wullem zat in een stoel boi 't gangpad,
en hij las 't brieffie van Aaltje. Ze skreef dat ie d'r bokkeghoid maar vergeve
most, en dat 't kwam deurdat ze d'r zuster nooit meer weerom zien had. Nou dat
Aaltje 'm vergeving skonken had wist Wullem zeker dat Meroitje 'm ok vergeven
zou hebbe. Miskien dat ie enkeld nag met z'n oigen in 't roine komme most? De
rois verliep voorspoedig en met toidwinst kwamme ze weer in Canada an.
Tien maande later vond Wullem een kloin anveloppie boi de post dat uit Holland
kwam, 't was een geboorte kaartje uit Hoorn. Gerrit en Truuske hadde oindelek
een poppie kocht. 'T was een verlegen pitteg krieltje skreve ze, met alles d'r
op en d'r an. Ze wazze d'r bar groôsk mee en hadde 't Meroitje noemd. Wullem
straalde over z'n gezicht toen ie 't bericht las. Hij gong seivens metien an
een lange fullesetasiebrief te skroiven. Héél wat herrinnerings
an de vekansie van de veurige zeumer kwamme weer bei 'm boven.
En toen ie oindelek te bed gong kon ie nag zomaar niet an sleip komme, hij most
almaar weer an die brief van Gerrit en Truuske denke. Toedat ie oindelek ofzakt
was had Wullem meskien wel de mooiste droum van z'n hele leven. Hij droumde dat
ie op een mooie zeumermiddag deur de verkaveling 't groôtslag reed. Op
de fiets,met naast 'm z'n woifie Meroitje ok op de fiets. Ze konne verskoidene
kante uit, maar op Enkhuuzen of de streek ginge ze niet an. Ok niet op Zwaagdoik
of Wurvershouf, nee ze wouwe maar ien kant uit. T'rug, t'rug nei Andoik.
Andere artikelen op deze website:
