» Diversen
» De Speelwagen
» 1947
» No. 10
» pagina 294-295
Eerder verschenen in 'De Speelwagen',
2e jaargang,
1947,
No. 10,
pagina 294-295.
Uitgave: Historische Genootschappen in Hollands Noorderkwartier.
Auteur: A. C. ter Horst-Hoekstra.
As 't tweilichtig wordt, je wete wel, zoa tusken licht en donker in, dèn wordt 't pas echt
bai ons in de weuning. Moeder wil gien meer zitte te miereken op die zwarte sokke van vader. Nou gaat
ze deres mak zitten in der hoekie bai de glaze, om deres lekker uit te zakken, mit een warreme stouf
onder der biene — dat zit loeker. Ze het ok de heele dag drok an de veert weest, moet je rekene
en deel.” wor je louf van, 'oor.
Wai stane mit ons drieën te wachten, want strakkies zel ze wel zegge: „Nou, joo'ns, haal je
stoufie maar.” — En ja, 'oor, ze zait 't, van zellef teugen moin en Pietje, want kloine
Klaassie trekt ze op der skoat, die is aars te groat, om op skoat te zitten, dat is goed voor Siempie,
die nou nag mit een dot in de wieg loit, maar nou, mit skemereivend, dèn kin 't er mee deur.
In een handomdraai zitte we op 'n stoufie an moeders kniese. Ze stroukt mit er hand deur ons heer en
dèn zoit ze: „En wat zel 'k nou eres vertelle?”
„Van vroeger vanzellef, moeder,” zegge we baiegaar, of 't ofsproken werk is. — „Ja,
van vroeger, toe je 's eivens bai 'n keersie zatte en toe je je hande warreme konne bai de heerd
en toe jouw moeder heer(d)koeke bakte op de kollek.”
Ja, ze wete 't op 'n urt, die kloine snotbriebelkes, ze het 't ok al zoa oftig verteld, maar ze doet
't graag, alan weer van nuws of an — dèn is ze weer „Kloin Pittichie” te Andoik,
't balstuterige moidje, dat niet nei skoal toe mocht. Dèn loupt ze weer mit er hultje op, een
Keulsch jakkie an, een zwart omslagdoekie om de skouwers en witskuurde klompies an de biene te dangelen,
om uit te koiken nei een speulkammeraadje. Dèn ziet ze weer de skaduwe langs de wande deur 't
vlammende vuur op de heerd. Dèn hoort ze weer de spoukverhale van buur Gert, maar, die vertelt
ze niet an heul.” joo'ns. Zai zelle gien sleipeloaze nachte hewwe deur spouke, die der niet binne.
Ze vertelt, ze vertelt en somtoi(d)s vrage de purreke van iefke en aafke: hoe kon dut en hoe kon dat
en kinne wij nou nooit die lekkere heer(d)koeke bakke, dat is toch noaselijk.
„Jawel,” zoit moeder en de ouge van de knechies gane woid oupen. „Eerlijk waar, maar
we hewwe toch gien heerd?”
„Nei,” zoit moeder, „maar dèn leg ik een eindje plaatoizer op 't gat van 't
fernuis en dèn zelle wai deres zien, of moeder gien heer(d)kocke bakke kin.”
„Maar dèn hiete ze fernuiskoeke,” zeg ik permantig. „Die slag is jou,”
zoit moeder.
„Ting,” doet de klok.
„Heerik, heerik,” skrikt moeder, „hallef zes al, deimee komt vader voor 't hallefzessiestik.
Gauw de lamp op!” — En zoa is ons skemeruurtje weer verbai.