» Diversen
» De Speelwagen
» 1950
» No. 8
» pagina 239-240
Eerder verschenen in 'De Speelwagen',
5e jaargang,
1950,
No. 8,
pagina 239-240.
Uitgave: Historische Genootschappen in Hollands Noorderkwartier.
Auteur: J. v Twuijver.
D'r benne altaid nag mense, die bewere, dat de maidjes uit 't boereland zo best in de huishouwen
benne en dat de stadsmaidjes nergens voor deuge. Die dat zegge hewwe ongelaik.
D'r benne ok mense die zegge: geef main maar een stadsmaidje.
Die boeretriene benne veul te staif en verlegen, ze benne niet „vlot” genag. Die mense
hewwen 't ok mis.
En dat zal ik bewaize met de volgende geskiedenis.
Kees en Jan weunden in de buurt van Alkmaar.
Kees lag ergens in Brabant onder dienst en Jan werkte.
Ze hadde mekaar in puur zô'n taidje al niet zien.
Op een Zundagmiddag komme ze mekaar teugen. Kees zai: „Jan kenne we vaneivend niet ergens heen?
Ik heb veertiendage in de barak zeten en wil nou weleris wat aars zien as strozakke.”
„Leite we naar de Skager kermis gaan”, stelde Jan voor. „'t Is de leste Zundag”.
En jahoor, deer stapte 't stel op de fiets. 't Was een pittig endje, maar ze ware fris en skote lekker
op. In Skagen gauw de fietse stald en hullie de kermis op.
Nou, deer ware ze gauw uitkeken.
„Weet je wat Jan,” zai Kees, „leite we naar Igesz gaan, deer kenne we gezellig danse
en miskien lope we nag ergens teugen op”. (Aigeluk ware ze deervoor kommen).
Mense, mense, wat was 't drok bai die zaal. Een hele rai der voor. Een geskreeuw en geskeur en gewring!
Wie buiten stond, wou er in en wie er in was, wou er weer uit. ('t was veuls te warm) 't Skoot niet
erg op...
Toen op lest de pelisie kwam en er zô'n dikke kirrel in de deur gong staan, skoot 't helegaar
niet op.
Maar – leite we 't deer niet over hewwe. De twei kamerade kwamme derin! Natuurlijk gien stoel
meer vrai!
Deer zag Jan bekende gezichte. Twei maidjes uit de Biemster. 't Stel er op of! En ja hoor, dat raakte
an. Vaif menute later zatte ze an een tafeltje.
Over de eivend zal ik niet veul zegge. Danse was gien doen, veuls te vol, maar ze hadde skik. De glaassies
ware wel klain – maar 't is maar ien keer kermis en de kastelain moet ok leve!
An alles komt een end – ok an een gezellige eivend.
De here trokke de stoute skoene an en vroege: „Magge we jullie naar huis bringe?” Dat mocht,
de dames sliepe bai een bakker in Skagen – dus niet ver buiten was 't al gauw: „haak in”
en zo trok 't viertal langs de kermisweg – dat is de langste weg naar huis – al zingend:
En van je hela hola hou er de moed maar in... Maar efkes buiten Skagen werd 't zeuren. Ze moste voor
een auto op zai en ze raakte mekaar kwait... Jan liep met Maartje en Kees met Traintje. De hele eivend
danse ken je voele, dus ze ginge maar gauw efkes zitte. Toen ze een taidje zeten hadde zei Jan teugen
Maartje: „Je benne een verlegen pittige maid en ik ken hier nog wel een taid zitte, maar leite
we verstandig prate. Jai moete murgen met de eerste train naar Amsterdam, want deer werk je en ik moet
anderhalf uur fietse naar Alkmaar... leit ik je naar huis bringe”.
„Jan je hewwe gelaik”, zei Maartje , „ik ben ok loof, maar kenne we niet een half
uurtje wachte, want as ik nou naar huis gaan, den ken ik er niet in komme, want Train heb de sleutel”.
An de are kant van de weg zate Kees en Train.
Kees keek op z'n klokkie en skrok. Hai zai metien: „Train, je benne een pittig maidje. As ik
een kwartier op wacht staan, verveul ik me stik, maar bai jou vliegt de taid om. Maar leite we nou
verstandig prate: Jai moete murgen weer vroeg op en ik moet anderhalf uur fietse. Leit ik je naar huis
bringe”.
En Train antwoordde deerop en ze bloosde: „Kees, je hewwe gelaik
– ik heb puur sleip – maar leite we nag een half uurtje wachte, want as ik nou naar huis gaan,
den ken ik er niet inkomme, want Maartje heb de sleutel...”"
Wie die sleutel had, dat benne Kees en Jan nooit an de weet kommen, maar ien ding ken ik wel zegge: Ze
ware niet vroeg thuis.
Leit de boeremaidjes maar lope, die ken je gerust om een boskip sture. De geskiedenis is waar beurt en
as jullie 't niet gelove, kom den naar de Biemster en vraag 't ze zèlf.