▲

» Diversen » De Speelwagen » 1950 » No. 10 » pagina 300-302

De serenade

Eerder verschenen in 'De Speelwagen', 5e jaargang, 1950, No. 10, pagina 300-302.
Uitgave: Historische Genootschappen in Hollands Noorderkwartier.
Auteur: J. van Twuiver.

Onze kapper is een pittige kirrel. Een jongevent – pas trouwd – en z'n vrouw deer valt ok niks van te zegge. Maar – ut is een kemiekeling. Allien z'n gezicht al. Hai heb zelf welderes zaid: „As de mense naar m'n gezicht kaike, skiete ze al in de lach. En ik ken der toch eerluk niks an doen”. – Nou is dat miskien heel leuk in de skeerwinkel, maar op are plase komt ut welderes ongelegen.

Deer heb je de ripetiesies van de teneelvereniging. Wai hewwe een teneelclub. Bar gezellig. Twei keer per jaar uitvoering met bal nei.
We ripetere altaid bai Ares Groot, je wete wel, die heb dat café an de Oosthuizerweg en ok een winkel. Werk zat. Nô – die leit ons altaid maar zôn beetje koetele.
Hai zaid allien: „Om elf uur allegaar de deur uit, den wil ik gien gedonder meer over de vloer hewwe. En pas een bietje op de stoele”. Nei – dat kon beroerder. Nou is ut beurd, dat we een stuk speulde weer de vrouw van Waal opkomme most. Een ernstig stuk.

Piet de Vries had er niks in te zegge, allien maar kaike – stil spel noeme ze dat. Nô jô, dat skainhailige gezicht van 'm – Ik zien ut nag voor me. Afain de vrouw van Waal had er neus niet om ut hoekkie stoken of ze zai metien al: „Kirrel – kaik as-je-blieft een are kant op ik ken niet meer.”
En de regeseur lilluk kaike!
't Is aars een droge, die de Vries.

Lesten met die vaif percent loonsverhoging, zai Dirk Leegwater teugen urn: „Kees kost ut skeren nou ok ien cent meer? Aars kom jai niet uit, man!” „Nei-nei main terieve blaiven utzelfd”, was 't antwoord. „Den zel die linke wel gaan knoeie mit de zeip”, kwam Jan Benjamin uit de hoek.
„Dat ken niet”, gooide de Vries trug, „ik gebruik voor jullie stoppelbeerde toch al de slechtste zeip die ik kraige ken!”

Jaja, ut is een beste kirrel – maar hai heb ien zwak: Hij ken niet teugen een glaassie. Nei-nei – nou moete jullie me goed begraipe. Hai is nooit boven z'n theewater en zal uit z'n aigen nooit wat neme. Maar je wete wel hoe ut gaat: „Toe Piet, neem er ientje van me man!” Na ien glaassie wordt ie den praterig-drukkig. Na ut tweide glaassie gaat ie iederien hande geve – tot de pelisie an toe. Na drie glaassies klimt ie op een stoel – midden op teneel en zegt alle boeke van ut Ouwe Testament op. Je snappe wel: – den wordt ut taid. Jullie zalle wel denke: Wat heb dat nou allegaar met een serenade te make... Deer kom ik nou an toe.

Verleden week hadde we den weer teneelripetiesie.
De Vries doet ok mee – Maar hai kon niet komme – want hai was jarig. Der ware der nag twei niet, dus we dede maar wat.
Om half elf zate we mekaar al weer an te kaiken. Zin om nag wat te doen hadde we niet – we wouwe ok niks meer vertere, en noar huis gaan – nô ja – dat ken altaid nag.
Toen zai der ien: „Leite we efkes Kees de Vries gaan filesetere. 't Is dicht bai!”
Deer hadde ze zin in.
Met zeuven man sterk trokke we der op uit.
We make gien drokte – gewoon der in – filesetere – en weer weg.
Is er wat onder de kurk – den blaive we efkes langer.
We ware der gauw.
Opiens zai Soimen Bol: „Wacht es joôs – hai ken wel naar bed weze!”
Wees waizer – om half elf?
Der brandde nag licht.
Maar we ware vlak bai en floep – deer ging ut uit. Deer stonde we nou! 't Koppie zou er wel overskiete – dat voelde we wel – maar truggaan wouwe we ok niet.
Jan Benjamin kwam met een voorstel: „We sluipe stiekum over ut breggie – we gane allegaar voor ut sleipkamerraam staan. We telle tot drie en den zingen we: Er is er ien jarig, hoera, hoera”.
Deer ware ze voor te porren.
't Was een gegniffel en een gegrinnik. Nei mense – ut was onwais.
Die grote kirrels – klompe in de hande over ut breggie – net as skooljoôs in een bessetuin. En de maidjes – de vrouw van Waal was er ok bai – (die most waizer weze), de maidjes mekaar anstote en smore van ut lache.
Toen we den heel stil opsteld ware (der trapte der nag ien op Soimen Bol z'n grote toon) – begon de serenade. Allegaar tegelaik. En toen maar ofwachte, wat er beure zou. Ut was vreemdig – we hoorde... niks „En gien menuut leden is-ie in bed stapt”, zai Grietje Edam. „Die leit ok met z'n kop onder ut kussen!”
„We moste maar naar huis gaan”, stelde der ientje voor. Dat dede we.
En net ware we de hoek van 't huis omsloegen of deer gong de winkeldeur open. Ut was puur donker – maar je kon de kapper best zien.
Z'n witte jas had-ie over z'n pijama antrokken en een stoffer had ie in z'n hand. En droog klonk ut in de nacht:
„Voor gewone mense is de zaak tot zeuven uur open – maar voor zôn stelletje halleve gare wil ik om elf uur nog wel efkes uit m'n bed komme. Wie van de here is 't eerst an de beurt?” We keke der'es naar z'n jas – en naar de stoffer en benne maar stiekum wegslopen. Steert tussen de biene, zo ze zegge. Aigeluk skaamde we ons een bietje. We hewwe teugenwoordig nag alderis wat over onze jeugd te zeggen. Maar voor ik van de wagen ofspring, wil ik jullie wel es efkes vrage:
Benne wai – grote mense – soms net gien klaine kindere? Geve jullie deer maar es antwoord op.

J. van Twuiver

 

---