» Lectori Salutem
» Nummer 1
Gnappe mense
Soimenbuur die had een woifke
dat was zo merakels gnap:
Grietje skuurde alle dage
al de roede van de trap!
's Ochens vroeg zag je der sjouwen
met een emmer en een voil...
's Eivens laat lag ze te wroiven,
want: "der was een spat op 't zoil".
Soimens huis dat mochte der weze:
Vooràn was de bloemetuin.
Op een bordje kon je leze:
"Bloemen - zaden - Simon Kuin".
Boi de voordeur was een gankje
Van zowat twei meter lang
en van een meter breedte,
Nou, dat noemde Griet "de gang".
Deerdeur kwam je in de kamer,
(of in twei), dat hiet "an swiet".
Soimen was deer eerst wat teugen,
maar 't was zo besteld deur Griet.
Nou, de kloinste was er "Foores"
en gien mens het dat ooit zien:
(Soimen mocht der g'niesen kome)
dat was 't roik van Griet allien.
Deerom was der ok een knippie
midden op de glazen deur,
zodat der gien stofke deur kon,
ja, die Griet was "penteneur" ( point d'honneur)
dat ze woonde in de kamer,
want den bleef et foores gnap ...
"Al die stofboel van die manjes,
seives zien je elke stap".
Soimen had al twei paar klompe:
voor de bouw en voor de skuit,
seivens most-ie "sokke stampen"
en dan moste ze nàg uit ...
Griet was evengoed nag proentje:
"koik dat stof ders op 't kerpèt
en die pluissies op de stoele,
't is je halve bouw temet!"
"En koik nou ders, men gerdoine:
greeuw, nei, zwàrt meist van de rouk,
et ken jou gien mieter skele,
met dat duvelse gesmouk!"
"Kwan, we moste maar verhuize,
den hou ik de kamer gnap...
mergen gaan we nei de keuken,
werken geeft hier toch gien klap!"
Soimen, as altoid de woiste,
gaf deer maar gien asem op,
want, as je der teugenhielde
den had Griet een stoive kop!
Daagsteran sting in de keuken
al zen stoel met 't rooie troip,
en an zoin kant van de tafel
zen tabakspot en een poip.
En wat was die Griet tevreden .....!
maar, nei zo"n drieverrelsjaar
('t was ok al weer zó lang leden)
kwam 't besluit: "et moet weer aars".
Soimen docht: "weer nei de kamer",
maar dat had-ie lilluk mis:
"Nou", zei Griet, "je snappe zeker,
dattet híer gien weunen is.
't Wordt hier zo verhipte kladdig
deur die stofboel van de bouw,
koik die grimmelige stoele,
't is gien harden voor een vrouw!"
"Mergen gane we verkasse
nei de afdak, deer is 't gnap,
den zel ik et hier afneme
met de spons en met de lap".
Soimen vroukte in zen eigen,
zonder dat-ie 't merke liet,
hoi hield niet van trammelante
en temèsten niet met Griet.
Daagsteran ware zen spulle
onder 't afdak weer op stel.
Griet mocht den een krates weze,
maar van werken wist ze wel.
In die afdak was et weunen
toch bai taije wel wat krap...
Griet had et er best voor over,
want nou bleef de keuken gnap.
Dat ging goed tot an de zeumer,
(alles was as gort zo droug,
regen leek wel nooit te komen),
deer had Griet wat aars op 't oug:
"Wat een ermoed met die migge
en dat stof dringt rondom deur,
want je hewwe in zo'n afdak
meist in elke hoek een scheur.
Soimen, et is wel wat gortig,
maar gerust, men joon, et móet,
we verhuize mergenochtend
den metien maar nei de boet."
Soimen zat beduusd te koiken,
hoi was hielkendal beloord,
( 'k wed dat-ie van binnen kookte),
maar hoi zoi alweer gien woord.
Hoi most zomaar efkes buiten ...
Hè, dat frisse lekker op!
Wat die Griet toch weer mankeerde?
Vast de kolder in de kop!
Koik, deer kwam-ie Pieter teugen,
die vertelde-ie et geval,
maar hoi kreeg de wind van voren:
Pieter zoi: "Je benne màl,
Koik maar goed uit wat je doene,
Soimenbuur, gerust m'n knecht,
want je kome, as 't zo deurgaat,
naggeres op streit terecht !
W.E. Stopper
uit de verzameling van P. Kistemaker Sr.
(eigen werk? / 1947?)
