Kistemaker

Thuis » Lectori Salutem » Nummer 20

Uit het Woordkunst-archief

VRIJ WERK .... Mevr. A. Gutter-Vriend

't Vorig jaar, bij het zien van zoveel nieuwe leden, dacht ik: "Ik wil eens iets vertellen over Woordkunst, hoe het was voor zij er op waren. Niet over het eerste begin, want dan moeten ze bij nog oudere mensen zijn. Laat ik direct zeggen dat ik lang niet volledig wil zijn. Enkel wat indrukken vanuit mijn hoekje. Ruim acht jaar geleden ging ik dan naar Woordkunst. Vergadering in het "Gebouwtje".
"Het Gebouwtje" ... dat woord bracht me al direct in de juiste stemming. Wat wisten de mensen vroeger toch geschikte namen te bedenken, zo vol van sfeer en intimiteit. Wij zouden tegenwoordig met zo'n grote vergaderzaal al gauw praten van clubhuis. Je kunt natuurlijk moeilijk zeggen: "het Meiboompje" of "het Kooitje". Met dat laatste wordt gewoonlijk iets anders bedoeld.

Ik stapte dan als gast binnen en schrok meteen van het holle geluid van mijn voetstappen.
Maar iedereen kwam zo binnen, de acoustiek werd geroemd. Nadien ging ik op spek- of rubberzolen. Van die eerste avond herinner ik me "Studentenmaskerade" van de heer W. Siebesma en een kleine opmerking van de heer Gerrit Sluis. Woordkunst en de Reciteerclub Taalbloei waren toen nog maar kort met elkaar getrouwd en dat was te merken ... zoals in veel jonge huwelijken hadden de dames de tact de heren in de waan te laten, dat ze mochten schijnen wat ze misschien officieel waren! Zo ging het ook hier, de heren hadden het beslissende woord. In de rondvraag vroeg ik of ik lid mocht worden.
Ja, dat ging toen nog zo, er werd dan zonder je, over je beslist, het was toen een gunst als je lid mocht worden. Eén van de heren wilde eigenlijk in het reglement vastgesteld zien dat er geen meerderheid van dames op de club mocht komen, stel je voor dat ze door hun aantal te grote zeggenschap zouden krijgen. "Ik zou het persoonlijk onnatuurlijk en irriterend vinden als bijv. een presidente hier de leiding zou krijgen", aldus die heer.

Terzake, ik werd aangenomen. Er konden nog enkele dames bij (waarbij ik moet opmerken dat er familie van me op de club was, dus niemand zei iets tot mijn nadeel). Maar kort na mij gaven zich op één avond drie dames op als lid, twee nieuwe leden en een dame, die tijdelijk had bedankt, omdat ze meende haar krachten te moeten geven aan de geboorte van een natuurlijk in plaats van aan een geesteskind of kinderen.

Maar drie is één te veel, en ook hier zou het uiterste aantal met twee erbij, bereikt zijn.Wie zou er moeten worden teruggewezen? Ik, als jong kuiken, voelde toch de spanning. De veelkleurige wanden leken zich wel iets uit te zetten, maar gelukkig was er altijd wel een raampje stuk, zodat er niets bijzonders gebeurde.
De voorzitter sprak tenslotte het verlossende woord. "Laten we drie maar aannemen, er is bij zoveel getrouwde dames zo af en toe wel een gelukkige reden om tijdelijk te bedanken", sprak hij en kort daarna bedankte zijn eigen vrouw, om redenen alleen bij de voorzitter bekend. Ruim een half jaar later werd de kleine Johannes geboren ...!

Tot zover voorlopig.

 


© 2001-2024 | Sitemap | Contact

Facebook: Ansichtkaarten van Andijk