» Oud Andijk in Beeld
» Deel 2
» Pagina 40
40.
Door deze (gelukkig bewaarde) zeldzame ansicht behouden we de aansluiting.
Tussen de hoge bomen zien we het gestreepte schot van Willem Dijkmans bedrijf,
met rechts de schuur en de drogende luiers.
In de loop der jaren is deze hoek opgeslokt door woninginrichtingsbedrijf “MOBIEL”.
Via het bruggetje komen we op het Kerkhofpad, nu De Weet genaamd.
Het pad, geschikt voor paard en wagen, eindigt bij de twee boerderijen die later
ook toegankelijk zijn geworden door de aanleg van De Knokkel. Bij slecht weer en
in de winter was het pad dikwijls moeilijk begaanbaar.
In het arbeidershuisje, eigendom van Jacob Kooiman, woonde het gezin Willem Grin.
Om de jeugd bezig te houden en wat te laten verdienen, liet hij ze takkebossen en
ander brandbaar materiaal van achter de dijk, à raison van één
dubbeltje per flinke bos, aanslepen en bouwde zo een voorraadje voor de te verwachten
winter op.
Later woonde Willem Groen er, vanwege zijn klein postuur ook wel “Groentje”
genoemd. Na de sloop van het huisje (i.v.m. aanleg De Weet) trok Willem in bij zijn
dochter, die ernaast woonde.
Eerder woonden daar de fam. Sluys, nog eerder Pieter Rooker en Maartje Langereis.
Laatstgenoemden gaven de voorkeur aan wonen in de stad boven het platteland en vertrokken
naar de Venuslaan te Enkhuizen.
Links van het bruggetje staat (niet zichtbaar) een stolp “Tabbert”
genaamd.
“Tijd is geld” luidt het spreekwoord.
Voor slager Jan Vriend en de anderen die van de fiets zijn gestapt, is dit een
rekbaar begrip. Samen hebben ze, met de vrouwen op het bruggetje, een bijdrage
geleverd aan de “aankleding” van deze ansicht.
Andere artikelen op deze website:
