▲

» Religie » Strijd en Zegen » Pagina 35-36

1836-1928

Van dit tijdperk van het bestaan onzer kerk hebben we enige feiten en wederwaardigheden beschreven. De tijd en de geschiedenis zijn tezamen verder gegaan, tot we nu in 1961 ons 125-jarig jubileum als Gereformeerde kerk vieren.
Klein en schamel was het begin en groot is de omvang van ons kerkelijk leven geworden. Vervolging en druk in de eerste tijd, nu vrijheid in een land waar ook met het Gereformeerde volksdeel rekening wordt gehouden. Ze waren wat afgetrokken en vaak wat hoekig, maar ze hebben onder zware omstandigheden het aloude pand bewaard.
Even hebben we melding gemaakt van het feit, dat in de vorige eeuw vanuit onze Geref. Kerk gezinnen naar de Verenigde Staten van Noord-Amerika zijn gegaan. Geruime tijd daarna was er van emigratie geen sprake, totdat in 1927 twee gezinnen met hun kinderen, tezamen 20 personen, en een ongehuwde jonge man naar Canada zijn gegaan. Niemand kon toen vermoeden, dat dit het begin zou zijn van een jarenlange uittocht van Gereformeerde Andijkers naar alle werelddelen, maar meest naar Canada.
Zij hebben ook in al de plaatsen, waar ze zich vestigden meegebouwd aan de Kerk des Heren en geijverd voor de bouw van Christelijke scholen. Ook zij zullen meeleven met de oude „moederkerk”, wanneer ze jubileert: de kerk van Andijk, waar zij in het ouderlijk huis, in kerk of school de aloude waarheid mochten beluisteren. De Gereformeerde kerk, een deel vormend van de Heilige, Algemene Christelijke Kerk, waarvan een Schrijver-predikant heeft gezegd:
„De dwalenden gaan nog niet onder, omdat zij, de heilige kerk, nog een weg wijst aan het einde van alle wegen; en de bezetenen worden nog verschoond, omdat zij nog biddende blijft.
„Háár gebeden zijn stouter dan de bouwsels. der denkers op de hoogste toppen der aarde, en haar tranen rijker en stiller dan de oneindige vloed van weemoed, waarmee de kunst een ondraaglijke werkelijkheid overspoelt. Nimmer zwijgt in haar het sterke orgel des vertrouwens, gedreven door de jubelende adem van een Trouw die het al te boven gaat.
„Afscheid na afscheid heeft haar vereenzaamd, maar zij blijft zelve de gemeenschap der heiligen, die hemel en aarde verbindt.
„Laat ons dan welgetroost terug keren naar onze plaats en ons werk in de Kerk.
„De stad Gods is een drijvende stad. Mochten we maar arbeiden op het dek, of in het vooronder van dat geheimzinnige schip, met zo mysterieuze maten, en zo zonderling gemengde bemanning, op zo wonderbare reis.
„Laat ons daar getrouw zijn in het kleine om Christus wil, die ons tevoren zo uitnemend heeft liefgehad.”

 

 

---