» Boeken
» Ter herinnering aan de 25-jarige Bevrijding
» Pagina 2
- 2 -
Op een van die morgens kregen wij als kleine jongens danig
de schrik te pakken. We liepen en speelden wat op de weg, toen er
opeens vlak over de dijk vanaf het IJsselmeer een koppeltje
vliegtuigen over daverde. Ze waren er plotseling en zo laag, dat we
van schrik alle kanten heenstoven.
Je kon duidelijk de bemanning van die vliegtuigen zien. Ze waren ook
meteen al weer weg. Maar wij die alleen een vliegtuig kenden als een
rustig pruttelend koffiepotje, en meestal zo hoog, dat je 'm amper
kon zien, hadden de schrik best te pakken.
Misschien ook al omdat je wist, dat het vijanden waren. Ze maakten
door dat laag vliegen met die daverende motoren op ons een geweldige indruk.
De volgende dagen brachten steeds weer nieuwe verrassingen. Er kwamen
allemaal vreemde mensen uit andere delen van het land hier naar toe,
en wij leerden alweer een nieuw woord. "evacuee's" noemden
ze die. Ze kwamen uit die streken van ons land, waar hard werd
gevochten. Ze waren door de Nederlandse soldaten weggestuurd, want
daar konden die mensen natuurlijk niet blijven als er werd geschoten
en gebombardeerd. Vooral uit de provincie Utrecht waren er veel
mensen. Meer dan een paar koffers met kleren hadden ze niet mee
kunnen nemen. Alles moesten ze achterlaten, en het was niet
overbodig, dat ze gevlucht waren, want veel mensen hebben toen ze
later terug gingen hun huis als een puinhoop teruggevonden. Maar hier
in Andijk kregen ze gastvrij onderdak. Toen hoorden de mensen in
Andijk ook de verhalen over de oorlog, en wij vonden dat we hier maar heerlijk
rustig zaten. Het gaf natuurlijk wel heel wat drukte met die onverwachte
logee's, maar dat hinderde niet, want tenslotte moesten zij toch geholpen worden.
In een grote schuur aan het Hornpad had men zelfs veel mensen
ondergebracht uit een sanatorium. Er moest geïmproviseerd worden,
want waar laat je zomaar zo'n zestig patiënten? Maar het lukte allemaal.
Andere artikelen op deze website:
