▲

» Boeken » WO II » Ter herinnering aan de 25-jarige Bevrijding » Pagina 6

- 6 -

Soms kwamen er buren die zelf geen toestel hadden, meeluisteren en ingespannen probeerde iedereen dan wat op te vangen van de berichten van Radio Oranje. Zo'n toestel was een kostbaar bezit, want als het kapot ging kon je geen nieuwe meer kopen of laten maken, want alles werd in beslag genomen. De inlevering op Andijk bracht zodoende ook weer heel weinig op.

Oude radio's die niets meer waard waren, of oude kasten, waar practisch alles uit gesloopt was, werden ingeleverd. Zo was meestal het antwoord van de Hollanders op de eisen van de bezetters.
En koptelefoons, radio's en andere onderdelen waren op 't laatst bijna niet meer te betalen. Een koptelefoon was een kostbaar bezit. Radio onder de vloer of ergens in de kast, koptelefoon eraan en je was klaar. Eén luisterde en vertelde het aan de anderen Met zo'n koptelefoon had je ook geen hard geluid, want de radio moest soms wel es voluit aan, wilde je nog wat horen, tussen al die piepende brommende stoorgeluiden in. Maar storing of niet, er werd geluisterd en als de uitzending afgelopen was werd alles weer in de oorspronkelijke staat teruggebracht.

En zo ging het maar door. We mochten geen vaderlandse liederen meer zingen, er mocht niet meer gevlagd worden op nationale feestdagen, je mocht buiten de speruren van 's avonds 8 tot 's morgens 6 uur niet meer buiten komen. Kortom er waren tenslotte meer dingen die we niet mochten dan wel. Maar al die dingen maakten dat de Hollanders en natuurlijk ook de Andijkers steeds koppiger werden, want als je iets deed, wat de vijand niet wilde hebben of verboden had, dan vonden de mensen het nog mooi ook.

Er moest verduisterd worden. Dat was ook alweer zo'n verordening waar iedereeen het land aan had, want 's avonds, zo gauw de lamp aan ging, moest er voor al de ramen van een verlicht vertrek van dat dikke zwarte papier opgehangen worden. Hoe men dat deed interesseerde de Duitsers niet, als het maar gebeurde. Weer anderen hadden zelfgemaakte luiken die ze iedere avond voor de ramen deden.

 

---