» Boeken
» Ter herinnering aan de 25-jarige Bevrijding
» Pagina 7
- 7 -
Nu namen we het hier op Andijk niet zo erg nauw maar
toch is er nog wel es gecontroleerd door de bezetters. Als er
hier of daar door een kiertje nog een beetje licht naar buiten kwam
hingen ze rap aan de bel. Je kwam het dan wel aan de weet, want het ging bij die heren nooit zo erg zachtzinnig.
In de grote steden van ons land was het wat anders, daar stond
veel industrie die het een of ander voor de Duitsers fabriceerde en
de mogelijkheid bestond dat de geallieerde piloten op plaatsen waar
ze licht zagen hun bommen lieten vallen en dat wilde de bezetter natuurlijk
tot elke prijs voorkomen. Zo gebeurden er dus dingen die in vredestijd gelukkig niet voorkomen.
Het was nog in het voorjaar van 1940 toen enkele mensen achter de
dijk aan het vissen waren en in hun vistuig een omgekomen Duitse
piloot vonden. Ze zullen vast wel behoorlijk geschrokken zijn. Er
waren tijdens de oorlogsdagen nogal wat vijandelijke vliegtuigen neergeschoten en deze man was daarbij om het
leven gekomen. Ze hebben het lichaam naar de wal gebracht en de
politie gewaarschuwd en je begrijpt hoe dat gaat. Met zulke voorvallen
heb je de mensen in een tijd van ja en nee bij elkaar. De omgekomen
piloot werd boven op de dijk gedragen en daar neergelegd en veel
nieuwsgierigen verdrongen er zich daar omheen. En toen kon je merken dat we
vijanden waren, want veel eerbied was er niet bij. Er werd geen kleed
over hem heen gelegd en de opmerkingen die de mensen maakten logen er ook
niet om. Zelfs de snotapen die natuurlijk vooraan stonden hadden het
over een "dooie mof". Dat is nu een van die zinloze en
verdrietige dingen van een oorlog. Er was eigenlijk niemand die
het erg vond, want iedereen wist maar al te goed wat de Duitsers hier gedaan hadden.
Toen de politie had gezocht naar papieren bij de piloot werd ie
op een hek van een vrachtwagen de dijk afgedragen en achter in de laadbak van een auto geschoven.
Wel een erg sobere begrafenis, vind je niet? Later is gebleken dat er
tussen de papieren die in z'n uniform zaten ook een foto zat van een vrouw
met twee kleine kindereb. Ze zullen wel op z'n thuiskomst gewacht hebben,
maar ze zouden hem nooit meer zien.
